Rozdział 8

- Bo Danielle - zawiesił głos, a w tym momencie rozbrzmiała melodia, - Przepraszam - szepnął Liam i odebrał swój telefon. - Halo ? Tak. Teraz ? Przecież jest środek nocy. Nie mam mowy rano będę. Nie.! - dłuższą chwilę wsłuchiwał się w głos swojego rozmówcy, a na jego twarzy malowała się wściekłość, a Blue tylko siedziała na fotelu i czekała, aż skończy rozmowę i dokończy to co chciał jej powiedzieć. - Daj mi piętnaście minut. - powiedział zrezygnowany nie chcąc kłócić się dalej swym rozmówcą i rozłączył się cisnąc telefonem w łóżko.
- Liam coś się stało ? - zmartwiona położyła dłoń na jego ramieniu. Nic nie odpowiedział tylko ślepo patrzył się w ścianę. - Liam?! - chłopak jakby otrząsnął się z transu.

- Przepraszam Cię Blue, ale muszę zaraz wyjść. - dziewczyna nie wiedziała o co chodzi. Bez słowa wzięła swoją kurtkę i wyszła z mieszkania trzaskając drzwiami. Chwilę po niej z pokoju wyszedł Liam.
- Stary co Ty jej zrobiłeś ? - zdziwił się Harry jedząc z April przygotowane przez niego popisowe kanapki.
- Nic.- powiedział i wyszedł. Harry siedział ze zdziwioną miną wpatrując się w ściany. -może Ty wiesz o co chodzi ? - zwrócił się do dziewczyny.
- Bo wiesz jak byłam się zapytać czy są głodni to tak jakby przeszkodziłam im w pocałunku...

- Nareszcie. - przerwał jej uradowany Harry.
- Tylko że Ty nie wiesz o wszystkim... - szepnęła dziewczyn.
- To znaczy ? - znów zdziwił się.
- Blue i Paul są razem...
- Jak to ? Przecież ona kocha Liama, on kocha ją ślepy to zauważy.! - zadziwił się .
- Wiem, ale tak wyszło że ona jest z Paulem, a przecież Liam ma Danielle...
- Nie rozśmieszaj mnie. Ich związek już długo nie pociągnie, przecież ona już przechodzi samą siebie. Widziałaś co odstawiła w klubie. – 

przerwał jej swoją wypowiedzią po której zrobił chwilę ciszy - Trzeba ich jakoś zeswatać - brakowało mu tylko żółtej żarówki nad głową, by jego postawa idealnie przypominała niejedną postać z bajek która wpadła na genialny pomysł - już wiem. - dziewczyna zdziwiła się, a on z miną dumnego chłopczyka wytłumaczył jej na czym polega jego pomysł. Dziewczynie spodobał się on bardzo. Oboje mieli zaangażować w niego swoich przyjaciół.April – Nikki i Chanel, a Harry pozostałych członków zespołu.

Dochodziła północ więc April postanowiła się zbierać już do siebie. Podziękowała Harremu za miło spędzony wieczór, ale on uparł się że ją odprowadzi.
- Wiesz że nie musisz mnie odprowadzać. Dam sobie radę sama - szepnęła gdy mijali podejrzanego mężczyznę w kapturze.
-  A jakby on okazał się pedofilem, mordercą czy jakimś psycholem ? - zaczął gestykulując rękoma - I jakby co Ci się stało ? Hm.?
- Na pewno nim nie był. - zaśmiała się.
- A jeśli ?
- Coś Ty się taki troskliwy zrobił ? - zatrzymała się. Poszedł w jej ślady.
- Troszczę się...- zbliżył się do niej - Troszczę się o tych na których mi zależy... - szepnął, a ona na swojej twarzy poczuła jego miętowy oddech, który przyprawił ją o dreszcze. Zamknęła oczy delektując się nim.

- To miłe. - szepnęła wracając na ziemię z chwilowego uniesienia się. Harry przybliżył swoją twarz do niej, a ona znów wyczuwała jego oddech, ale dokładniej niż poprzednio, było go więcej i był bliższy, a z sekundy na sekundę odległość jaka dzieliła ich twarze zmniejszała się, aż obie pokonały dzielący je dystans i zatopili się w pocałunku. Ich wargi przyssały się do siebie. Jej ręce powędrowały w czarne gęste loki idealnie ułożone na jego głowie, a natomiast dłonie mężczyzny udały się ku tali blondynki i oplotły się wokół niej przyciągając tym samy jej zgrabne ciało do jego torsu. Z chwili na chwilę każde z nich było coraz bardziej zachłanne, a delikatny pocałunek przerodził się w coś dzikiego, namiętnego. W coś czego oboje chcieli pożądali swojej bliskości już od dawna, ale żadne z nich nie mogło przełamać bariery blokującej oba ciała przed zbliżeniem się do siebie. Chwila dzikość, którą przerwał zimny deszcz spadający z ciemnego nieba. Uśmiechnięte twarze nowo złączonej pary uniosły się ku górze, a następnie znów spojrzały na siebie i  Mniej dziko, równie namiętnie przeszli do kontynuacji pocałunku w deszczu.
- Kocham Cię - szepnął Harry muskając policzek dziewczyny po przerwaniu pocałunku. Zatraciła się w jego uśmiechu.

- Ja Ciebie też - cichutko odparła dziewczyna. Spletli swoje dłonie i ruszyli dalej. Chłopak odprowadził dziewczynę do mieszkania. Przed budynkiem jej miejsca zamieszkania zobaczyli Blue.
- Blue ? - dziewczyna puściła rękę swojego ukochanego i podeszła do przyjaciółki. - Coś się stało ? - dziewczyna siedziała z głową opartą o objęte ramionami kolana które zamieściła na ławce. - Blue ? - ponowiła słowo, a Harry do nie dołączył.

- Coś się stało ? - zapytał zmartwiony. Dziewczyna podniosła głowę i spojrzała na nich oczami bez wyrazu z których powolnie wypływały łzy. 
- Harry kochanie posłuchaj zadzwonię do Ciebie jutro, dobrze ? - zwróciła się do niego Weasley . - Teraz chcę z nią porozmawiać i dowiedzieć się co się stało.
- Nie ma sprawy. Do jutra - pożegnał się z dziewczyną całusem i odszedł w stronę mieszkania a dziewczyny udały się na górę.
- Blue co się stało? - zapytała April bardziej zmartwiona.
- Bo ja już się w tym wszystkim pogubiłam. - szepnęła ślepo wpatrując się w okno znajdujące sie za jej przyjaciółką. - Rozumiesz ? Dzisiaj gdybyś nie weszła do pokoju nie wiem co by się stało. On chciał mnie pocałować, a najgorsze jest to że ja chciałam tego samego... - szepnęła, a po jej polikach spłynęły łzy bezsilności. Jen podeszłą do niej i przytuliła ją.

- Blue będzie dobrze. - szepnęła. Sama wiedziała że głupie 'Będzie dobrze' nic nie pomoże, ale sama nie była w takiej sytuacji i nie wiedziała co powinna zrobić, ale jej przyjaciółka w tym momencie czuła się okropnie.
- Wiesz coś jest gorsze ? Że chyba za daleko posunęła się moja znajomość z Paulem. Nie chcę go skrzywdzić, ale też nie chcę go stracić...
- Blue,  przede wszystkim musisz z nimi porozmawiać. Z Liamem jak i z Paulem i zastanowić się co poczynisz dalej, a teraz musisz się przespać. - szepnęła gładząc ją po włosach.

- Dobrze już pójdę. - wstała.
- Zostań. Spij dzisiaj u nas. - powiedziała. Blue zgodziła się zostać u April na noc i obie wykąpały się i poszły położyć. Brunetka długo nie mogła zmrużyć oczu zastanawiając się nad tym ci dzieje się aktualnie w jej życiu.  Przez ostatnie pół roku zmieniło się ono diametralnie. Około godziny czwartej powieki dziewczyny zrobiły się bardziej ociężałe i zamknęły się dając jej upragniony sen i ucieczkę do świata idealności.

Promienie słońca otulają jej twarz, lekki wiatr porusza delikatnie jej zwiewną białą sukienką nad kolano. Dookoła przepiękna łąka porośnięta różnokolorowymi kwiatami. 

- Blue.! - usłyszała ten przepiękny delikatny głos i zwróciła się w jego stronę, a on tam był. Wołał ją do siebie i czekał z otwartymi ramionami. 

- Blue.! - usłyszała z drugiej strony. Zwróciła się ku stronie z jakiej nadchodził, a tam ujrzała swojego przyjaciela. Również wołał ją do siebie. Dziewczynę sparaliżował strach. Nerwowo rozglądała się w obie strony, ale nie wiedziała w którą ma iść. Nagle przed nią ukazały się się dwie postacie jedna w długiej białej sukni z skrzydłami i powiewającymi lekko włosami, a druga miała na sobie białą koszulę i spodnie tego samego koloru, a na plecach również skrzydła. Byli to jej rodzice - Carol i Zoe. 

- Mamo. Tato - krzyknęła i wpadła w ich ramiona. - Co w tu robicie ? 

- Posłuchaj córeczko - powiedziałam jej matka i usiedli na huśtawce która jakby zwisała z chmury. - Wiemy że jest Ci teraz ciężko, ale jestem pewna że wybierzesz właściwie i będziesz szczęśliwa. Twoje życie pójdzie w dobrym kierunku, a my czuwamy nad Tobą i zawsze jesteśmy blisko nieważne co się stanie. Zawsze jesteśmy tutaj. - wskazała na jej serce, Oboje rodziców ją objęli jak za dawnych lat. 

- Dziękuję - szepnęła z uśmiechem, a oni zniknęli. 

Rano dziewczyny obudziły zapachy dochodzące z kuchni. Obie, a szczególnie Blue już w lepszym humorze powędrowały do kuchni w której zastały Chanel przygotowującą śniadanie. Dziewczyny przywitały się a następnie skonsumowały posiłek po którym Blue udała się do Liama by z nim porozmawiać. Dotarła do jego mieszkania po półgodzinnym spacerze. Od progu przywitał ją szatyn.
- Miło że jesteś. Musimy porozmawiać.- szepną gdy usiedli w salonie.
- Właśnie z takim zamiarem do Ciebie przyszłam - szepnęła.
- Tak ? - pokiwała głową. - Mów pierwsza.

- Nie Liam Ty mów pierwszy bo wczoraj zacząłeś i masz teraz to dokończyć. - powiedziała stanowczo.

- Dobrze. - spuścił wzrok - Wiesz, bo to jest dla mnie takie nowe, takie inne i stało się to niespodziewanie - owijał. – Danielle jest... - wziął głęboki wdech - Ona jest w ciąży - powiedział jednym tchem, a świat Blue zawalił się. Misja z jaką do niego przyszła runęła i nie nadawała się do spełnienia, a ona sama nie wiedziała co ma na to powiedzieć..
- Liam tak się cieszę - ze sztucznym uśmiechem przytuliła przyjaciela. Między nimi zapadła chwila ciszy - Muszę już iść - szepnęła i nim zdążył coś powiedzieć ona wyszła z mieszkania na zewnątrz gdzie zaskoczył ją deszcz. Jej aktualny stan ducha idealnie komponował się z otaczająca ją pogodą...

__________________________________________________________________________________

I jak podoba się rozdział ? Spodziewaliście się tego,że Danielle jest w ciąży? A może coś knuje jak myślicie ?